InterRail 2016 – zdjęcia

Muzeum Transportu w Dreźnie mieszczące się w Johanneum na Nowym Rynku, najstarszym budynku wystawowym w mieście, zgromadziło m.in. eksponaty kolejowe. Ekspozycję otwiera wąskotorowy parowóz Péchot-Bourdon wyprodukowany przez zakłady Baldwina w 1916 r.

Przedstawiciel najliczniejszej serii lokomotyw wąskotorowych w Niemczech, parowozów typu IV K, budowanych jeszcze dla Królewskich Saksońskich Kolei Państwowych. Ogółem w latach 1892-1921 wyprodukowano 96 egzemplarzy.

Niewielki fragment bogatej ekspozycji modeli kolejowych w Muzeum Transportu w Dreźnie: elektrowozy serii 120 (po lewej) i 103.

Drezno może się pochwalić bardzo ciekawym zabytkiem techniki – najstarszą na świecie jednoszynową kolejką podwieszaną, otwartą w 1901 r. Kolejka przetrwała zawieruchy wojenne i wciąż (po paru gruntownych remontach) łączy dzielnice Loschwitz i Oberloschwitz. Co ciekawe, jej konstruktor dopiero bazując na doświadczeniach z Drezna zaprojektował o wiele dłuższą kolej podwieszaną w Wuppertalu (pojawiła się ona na niniejszej stronie w galerii specjalnej z Niemiec w 2008 roku).

Dresden Hauptbahnhof, część hali peronowej z torami oporowymi. W perony wjeżdża przedstawiciel jednej z najnowszych serii elektrycznych zespołów trakcyjnych – jednostka serii 1440 niezależnego od DB przewoźnika Mitteldeutsche Regiobahn (należącego do grupy Transdev, dawniej Veolia, jeszcze dawniej Connex). Linia RB 30 łączy Drezno z Zwickau.

Kolejny skład serii 1440 na linii RB 30 uchwycony na głównym dworcu Drezna. Seria 1440 (a na DB po prostu 440) należy do rodziny Coradia Continental produkowanej przez firmę Alstom od 2008 r. Czy nim jechałem? Owszem, i porównując z polskimi produktami komfort jazdy jest jakby nieco wyższy, natomiast pod względem wrażeń wizualnych chyba jednak wolę pojazdy Newagu.

Wnętrze szynobusu Siemens Desiro należącego do przewoźnika Trilex (grupa Regentalbahn AG). Standard raczej nie robi wrażenia, natomiast ciekawostką jest instalacja do obsługi przystanków na żądanie – przycisk umieszczony pod półką nad każdą czwórką miejsc. Podczas zbliżania się do takiego przystanku nadawany jest specjalny komunikat, często w dwóch językach: niemieckim i czeskim. Dodam, że przedsionek wyłożony jest dywanikiem z napisem „Witamy” w trzech językach, w tym polskim.

Seria 843 Kolei Czeskich to wagon motorowy do połączeń dalekobieżnych wyprodukowany w 1997 r. Tu widziany na dużej niezelektryfikowanej stacji Liberec.

Desiro Trilexu szykuje się do odjazdu z Liberca. Po drodze do Żytawy pociąg pokonuje kawałek terytorium Polski (w miejscowości Porajów), niestety bez postojów między Czechami a Niemcami.

Stacja Oybin na Żytawskiej Kolei Wąskotorowej. Przeszło 80-letni parowóz manewruje by zabrać zabytkowy skład z powrotem do Żytawy.

Lokomotywa 99 787 z 1955 r. prowadzi skład Żytawskiej Kolei Wąskotorowej z Żytawy do Oybin. Ruch parowozów odbywa się tu codziennie, a składy spalinowe uzupełniają ofertę w weekendy.

Wjazd pociągu Żytawskiej Kolei Wąskotorowej z 99 758 na stację Oybin. Po lewej widoczny fragment budynku muzeum kolejki.

Ogromny, jak na miasto tej wielkości, budynek dworca przy stacji w Żytawie. Stacja obsługuje zarówno pociągi normalnotorowe, jak i tutejszą wąskotorówkę, a za żywopłotem na pierwszym planie można dostrzec tor używany przy manewrach kolejki.

Pause – szynobus Trilexu czeka na stacji Zittau na godzinę odjazdu do Drezna.

Stacja Hof Hbf w dość paskudny dzień. Po jednym torów manewruje znana również w Polsce lokomotywa 232, czyli „ludmiła” wyprodukowana w ZSRR dla kolei DR byłego NRD.

Pociąg dalekobieżny z lokomotywą spalinową – to w Niemczech nic nadzwyczajnego. Lokomotywa „herkules” przewoźnika Alex należącego obecnie do, i tu niespodzianka, Netinery, spółki-córki Włoskich Kolei Państwowych FS, podstawia skład do Monachium w perony stacji Hof Hbf.

Pociąg Alex to zbieranina różnych wagonów, w tym przedziałowych Bautzenów wyposażonych w identyczne siedzenia, jakie do niedawna kursowały w polskich InterCity. Jedyne różnice to kolor tapicerki i fakt, że nasza dawna 1 klasa kursuje tu jako klasa druga.

Zostawiamy na razie Niemcy by przenieść się do Szwajcarii. Konkretnie do miasta Chur, stolicy kantonu o nazwie Gryzonia. Jeszcze konkretniej – na Kolej Retycką, słynną wąskotorówkę przecinającą Alpy, oferującą trudne do opisania widoki oraz transport typowo podmiejski w rejonie Chur, z przystankami przypominającymi tramwajowe.

Stacja Chur. U góry dworzec autobusowy, po lewej grupa torów o prześwicie 1000 mm Kolei Retyckiej, a po prawej normalnotorowa grupa do ruchu dalekobieżnego.

Poranek na stacji Chur, jeszcze zanim słońce wyszło znad Alp. W tle czekający na godzinę odjazdu do Arosy zespół trakcyjny „allegra” o numerze inwentarzowym 3514. Arosę obsługują dwa tory zlokalizowane przed budynkiem dworcowym od strony centrum miasta. Integracja z transportem autobusowym jest tu imponująca.

Co można zobaczyć z pociągu Bernina Express, oprócz zapierających dech widoków? No np. „krokodyla”, czyli zabytkowy elektrowóz typu Ge 6/6 eksponowany przez niewielkie muzeum na stacji Bergün/Bravuogn.

Podziwianie Alp z pokładu pociągu Bernina Express ułatwiają wagony panoramiczne z ogromnymi oknami, a ciągnąca cały pociąg jednostka jest dobrze widoczna na ciasnych, wąskotorowych łukach.

Stacja Alp Grüm na wysokości 2 103 m n.p.m. – najwyższy punkt na trasie ekspresu.

Jedno zdjęcie elektrycznego zespołu trakcyjnego serii ABe 8/12 na stacji Alp Grüm nie wystarczy. 15 takich jednostek wyprodukował Stadler w latach 2009-2010. Z mocą do 2 800 kW są w stanie osiągać do 100 km/h. Niezła ta wąskotorówka!

Dwa zdjęcia „allegry” w Alp Grüm to też byłoby za mało.

We włoskim miasteczku Tirano, gdzie kończy się trasa bernińskiej linii Kolei Retyckiej, pociągi włączają się do ruchu ulicznego i niczym tramwaje pokonują rondo.

„Allegra” nr 3505 przejeżdża przez rondo pośród gęstej zabudowy w Tirano.

Elektrowóz typu Re 4/4 II (albo inaczej seria Re 420) na czele pociągu InterCity do Zurychu odjeżdża ze stacji Chur.

Jednostka Kolei Retyckiej z Arosy zbliża się do przystanku Chur Stadt. W tym miejscu, podobnie jak w Tirano, pociągi poruszają się w ruchu miejskim jak tramwaje.

„Allegra” zatrzymuje się na przystanku Chur Stadt. Charakterystyczne oko na wyświetlaczu ponad kabiną maszynisty oznacza brak drużyny konduktorskiej – pociąg obsługuje jedna osoba, a biletu nie można kupić na pokładzie.

Wnętrze typowego wagonu w pociągu InterCity kolei SBB CFF FFS standardem przypomina raczej jakąś osobówkę. Komfort jest jednak wystarczający na trasy pokonywane przeciętnie w ok. 2 godziny.

Jeden z wąskotorowych elektrowozów serii Ge 4/4 II należący do Kolei Retyckiej. Wyprodukowane w latach 1973-1985 lokomotywy zastąpiły stare „krokodyle”. W sumie powstały 23 takie pojazdy i wszystkie pozostają czynne.

Kolejny symbol Kolei Szwajcarskich – elektrowóz serii Re 460. Trudno w to uwierzyć, ale to pudło ma już 25 lat, bowiem lokomotywy, znane też jako Lok 2000, produkowane były od roku 1991. Ich maksymalna prędkość to 200 km/h, a wygląd zaprojektowała Pinifarina. Re 460 081-3 zatrzymuje się na stacji Zürich HB z pociągiem InterCity zestawionym z piętrowych wagonów. Wagony też są zresztą ciekawe, bo Szwajcaria nie dba o kompatybilność z taborem UIC i przejścia międzywagonowe zlokalizowano na wysokości górnego pokładu – cały pociąg można przejść wzdłuż w ogóle nie chodząc po schodach.

Zürich HB, część stacji z torami oporowymi. Kończą tu bieg m.in. Railjety z Wiednia, z wagonami sterowniczymi stylizowanymi na wzór „taurusów”.

Szwajcaria to oczywiście też kraina biało-czerwonych Pendolino przejętych od nieistniejącej już spółki Cisalpino. Obsługują one połączenia przez przełęcz św. Gottharda do czasu wprowadzenia do eksploatacji nowych pociągów (EC250). Później „dziobaki” będą musiały znaleźć zatrudnienie na innych liniach.

Kolejny egzemplarz Re 420 na głównej stacji Zurychu.

Nie zaszkodzi jeszcze jeden portret Re 420. Kształt pudła może wydawać się znajomy – to właśnie od tych lokomotyw pożyczył go rumuński producent spalinowozów znanych w Polsce jako ST43.

Aż dziwne, że wśród tylu zdjęć ze Szwajcarii nie pojawił się jeszcze żaden flirt. Tutaj 4-wagonowa wersja hitu Stadlera w barwach SBB CFF FFS na stacji w przygranicznej Konstancji (w Niemczech).

Lokomotywa spalinowa serii 294 należąca do DB ze składem cystern widziana z kładki na stacji Konstanz.

Jakość zdjęcia nie powala, ale to była moja ostatnia szansa na uchwycenie serii 611. Wysłużone sznobusy z aktywnym wychyłem pudła (wyłączonym z powodu kłopotów, jakie sprawiał) mają kursować tylko do grudnia br. obsługując m.in. połączenia InterRegioExpress z Bazylei do Friedrichshafen.

Stacja Grenzach niedaleko Bazylei. Przy peronie zatrzymuje się szynobus serii 641, której próżno szukać na wschodzie Niemiec. Jest to pojazd identyczny z francuską serią X73500. Pierwsze z 40 egzemplarzy dostarczono w 2002 r.

Piętrowych składów push-pull z elektrowozami serii 146 nie trzeba chyba przedstawiać. RegionalExpress do Karlsruhe opuszcza stację Hausach w Schwarzwaldzie.

RE do Konstancji wjeżdża na stację Hausach.

Stacja Hausach. Przy peronie widoczny szynobus Regio-Shuttle przewoźnika Südwestdeutsche Verkehrs-Aktiengesellschaft (SWEG).

Karlsruhe to miejsce gdzie zaciera się granica między pociągami a tramwajami. Zbliżony tabor jeździ zarówno ulicami miasta jak i magistralami, po których poruszają się ICE. Tutejszy S-Bahn ma własną małą stację – Albtalbahnhof – tuż koło dworca głównego, ale niektóre linie obsługiwane tramwajopociągami wjeżdżają też do hali peronowej Karlsruhe Hbf.

Na koniec jeszcze raz wracamy do Szwajcarii. 3-wagonowy flirt z panoramicznym wagonem środkowym na stacji Interlaken Ost.

Niewielka stacja Lauterbrunnen to węzeł obsługiwany przez różne ciekawe pojazdy szynowe. Z Interlaken łączy ją kolejka zębata Berner Oberland-Bahnen (BOB) obsługiwana wagonami silnikowymi ABeh4/4 (literka A słusznie sugeruje obecność miejsc 1 klasy), których konstrukcja sięga połowy lat 60-tych XX wieku.

Lauterbrunnen to też stacja końcowa kolei WAB – Wengernalpbahn o prześwicie 800 mm, będącej razem z BOB i BLM częścią holdingu Jungfraubahn. Na zdjęciu wagon sterowniczy nowoczesnej doczepy do zębatej jednostki serii BDhe4/4 z lat 70-tych.

Wspomniana już BLM to Bergbahn Lauterbrunnen-Mürren obsługiwana m.in. takim małym wagonem silnikowym (typu Be4/4) z niewielką platformą do przewozu rowerów i sprzętu samej kolejki.

Wagon typu BDe4/4 z roku 1967 na malownicznej trasie Grütschalp-Mürren.

Na zakończenie ponownie pociąg BLM w drodze do Mürren. Dziękuję za uwagę i do następnego razu.